internet archive'de gezinirken rock724.com için 8 sene önce yazdığım bir yazıyı buldum. ellemeden buraya koyuyorum.
***
the von bondies, jack white (white stripes)'ın detroit’in bağrından yetenekli gençleri bulup piyasaya tanıtma girişimleri sayesinde hatrı sayılır derecede fan edinmiş bir grup. zaman zaman yaptıkları müzikte punk etkileşimlerini görmek mümkün, ama direkt olarak bir tarza sokmak mümkün değil. hatta bir tarza sokmaya çalışmanın bir süre sonra saçmalıktan öteye gitmediğini anlıyorsunuz.
pawn shoppe heart grubun jack white’la olaylı bir şekilde tüm bağlarını koparması sonucu (jack white’ın von bondies vokalisti jason stollsteimer’i dövmesi vs..) kendileri tarafından prodükte edilen (cümleye gel!) ikinci stüdyo albümü. albümü dinlemeye başlar başlamaz kayıt kalitesinin olumlu yönde değiştiği hemen göze çarpıyor. ilk albümde (the lack of communication) kaliteli müziğe eşlik eden anlamsız cızırdamalar uyuzuma gitmişti şimdi bunu düzeltmişler. müzikal olarak ise söyleyebileceğim tek şey, adamların hiperaktifliği daha bir artmış. albümü dinlerken tüm negatif elektriğiniz yok oluveriyor.
albümde “not that social” dışında boş şarkı yok gibi. aslında o şarkı da standartlar dahilinde gayet neşe pınarı bir eser olsa da, gitarist ve basçı ablalarımızın yaptığı vokal şarkının ortalarına doğru sıkıcı bir hal oluyor. ama sıra jason stollsteimer’e gelince, soluk soluğa, nefes almadan söylüyor sanki. amerikan klişesiyle sonlandıracak olursak, “don’t miss it !”.
***
the von bondies, jack white (white stripes)'ın detroit’in bağrından yetenekli gençleri bulup piyasaya tanıtma girişimleri sayesinde hatrı sayılır derecede fan edinmiş bir grup. zaman zaman yaptıkları müzikte punk etkileşimlerini görmek mümkün, ama direkt olarak bir tarza sokmak mümkün değil. hatta bir tarza sokmaya çalışmanın bir süre sonra saçmalıktan öteye gitmediğini anlıyorsunuz.
pawn shoppe heart grubun jack white’la olaylı bir şekilde tüm bağlarını koparması sonucu (jack white’ın von bondies vokalisti jason stollsteimer’i dövmesi vs..) kendileri tarafından prodükte edilen (cümleye gel!) ikinci stüdyo albümü. albümü dinlemeye başlar başlamaz kayıt kalitesinin olumlu yönde değiştiği hemen göze çarpıyor. ilk albümde (the lack of communication) kaliteli müziğe eşlik eden anlamsız cızırdamalar uyuzuma gitmişti şimdi bunu düzeltmişler. müzikal olarak ise söyleyebileceğim tek şey, adamların hiperaktifliği daha bir artmış. albümü dinlerken tüm negatif elektriğiniz yok oluveriyor.
albümde “not that social” dışında boş şarkı yok gibi. aslında o şarkı da standartlar dahilinde gayet neşe pınarı bir eser olsa da, gitarist ve basçı ablalarımızın yaptığı vokal şarkının ortalarına doğru sıkıcı bir hal oluyor. ama sıra jason stollsteimer’e gelince, soluk soluğa, nefes almadan söylüyor sanki. amerikan klişesiyle sonlandıracak olursak, “don’t miss it !”.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder