Megadeth - Dystopia

Megadeth 15. stüdyo albümü dystopia’yı 22 Ocak 2016 tarihinde yayınladı. Büyük bir Megadeth fanı olan ben bile son iki albüm th1rt33n ve Super Collider’dan sonra beklentimi büyütmemiştim.

Albümle aynı adı taşıyan şarkı özellikle ilk 3 dakikasıyla The System Has Failed kalitesinde akarken bir anda değişen temposuyla klasik olma şansını elden kaçırıyor. Dave Mustaine’in soloları daha önceki albümlerde attığı soloların kötü birer kopyası gibi geliyor kulağa.

The Threat is Real bir Megadeth şarkısında olması beklenen her şeyi barındırıyor. Sağlam bir riff, bolca solo. Bana biraz Sepultura’nın Territory’sini anımsatmadı değil. Sololar bol ama pek fazla akılda kalıcı olduğunu söylemeyeceğim. Yine de temposuyla güzel bir albüm açılış şarkısı olduğunu düşünüyorum.

Fatal Illusion. Adı gibi ölümcül kötülükte bir şarkı olmuş. Şarkı karmakaraşık. Kötü mixlenmiş Mustaine vokali ve aşırı overdrivelı gitarların karışımına bir de shredder soloları ekleyin. Nur topu gibi bir Fatal Illusion’ınız oldu.

Death From Within albümün en güzel rifflerinden birine sahip. Ne yazık ki bu şarkının güzel kısmı da 1 dakika 20 saniye sürüyor. Bunun nedeni de Megadeth tarihindeki en sıkıcı nakarat bölümlerinden birinin araya girmesi. Bu nakarat bölümünü bir kenara atıp ilerleyince güzel sololar bizi karşılıyor. Albümü dinlerken dinlesem mi atlasam mı bilemediğim şarkılardan biri.

Bullet To The Brain orta tempoda güzel bir şarkı. İlk dinleyişte beğenmemiştim. Daha sonra dinledikçe sololarına ve Chris Adler’in davullarına bayıldım.

Post American World, The World Needs A Hero albümünde yer alan bir şarkı gibi. Fazla ilgi uyandırmıyor. Dinlerken çok sıkıldım. Geçiniz.

Poisonous Shadows albümün en ilgi çekici şarkısı. Belki de en iyisi. Şarkının melodisi ve introdan sonra gelen ilk solosundan Mustaine’in geçtiğimiz yaz San Diego Senfoni orkestrası ile yaptığı çalışmadan esinlendiği anlaşılabiliyor. Nakaratı, soloları, riffleri ile albümdeki en oturaklı şarkı.

Conquer or Die, Megadeth tarihindeki ender enstrümental parçalardan biri. Girişiyle Last of Us müziklerini anımsattığı için ilk dinlemede ısındım şarkıya. Ortasında giren solo ile şarkının temposunun hızlanması çok iyi olmuş. Konser açılış şarkısı olarak uzun yıllar dinlenebilir.

Lying in State, Blackmail The Universe’in kötü bir kopyası. Blackmail The Universe varken bu şarkıyı neden dinlemek isteyeceğimi bilmiyorum. Bunu da geçiniz.

The Emperor albümdeki en orjinal, en eğlenceli şarkı. Punk & Hard rock karışımı bir havası var. Chris Adler albümdeki en başarılı performansını bu şarkıda sergiliyor. Şarkı eğlenceli olsa da Mustaine’in kariyerindeki en kötü şarkı sözlerine de sahip.

“you’re bad
you’re bad for my head
because you make me sick
you prick”

Dystopia önceki iki albümle karşılaştırılmayacak derecede iyi olsa da hafızalarda çok da yer etmeyecek şarkılarla dolu bir metal albümü. Dystopia, Poisonous Shadows, Conquer or Die, The Emperor ve Death From Within’in bir kısmını beğendim.